Bekijk even volgend voorbeeld:
Mijn zoontje kleurde op 4-jarige leeftijd een tekening van Bumba in. Hij was bezig met een potlood van ‘huidskleur’ het gezicht van Bumba in te kleuren toen hij plots boos en verdrietig werd. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. “Dat is verkeerd” riep hij boos en wees met zijn vingertje naar de ronde neus van Bumba. Ik zag dat hij met de potlood van ‘huidskleur’ even buiten de lijntjes had gekleurd, pàl in de neus van Bumba. Mijn onmiddellijke reactie was: “Oei, moet ik het uitgommen (want dat kon hij zelf nog niet)?” Maar door deze reactie werd hij alleen maar bozer. Vervolgens pakte ik een rode potlood en vroeg: “Zal ik dan de neus ‘rood’ inkleuren, dan zie je dat streepje niet meer?”. Zijn boosheid werd erger en hoe harder ik probeerde een oplossing aan te bieden, hoe meer zijn boosheid in agressiviteit ontaarde. Ons gesprek ging vervolgens over in een flinke ruzie: ‘ik’ raakte gefrustreerd omdat ik hem wilde helpen en hij geen voorstel van mij wilde aannemen, en ‘hij’ raakte meer gefrustreerd omdat wat ik aanbood niet dàt was wat hij wou.
Tot plots… ik inzicht kreeg in hetgeen ik aan het doen was. Ik probeerde al de hele tijd MIJN oplossingen aan mijn kind over te brengen. Ik besefte dat hij misschien NIET naar een oplossing vroeg maar eerder BEVESTIGING zocht van hetgeen hij geconstateerd had: de neus van Bumba was met een verkeerde kleur ingekleurd! Toen ik dit besefte zei ik vlug: “Ja, je hebt gelijk! Dat is verkeerd!”. Niet meer of niet minder en JA: als bij wonder stopte hij met wenen en schreeuwen, nam een rode potlood ter hand en kleurde prompt zèlf de neus van Bumba in…
Wij staan als ouders maar al te vaak met ‘onze’ oplossingen klaar. Nochtans is dat, hoe klein onze kinderen ook zijn, niet altijd nodig! Vaak willen kinderen nèt autonomie om zèlf een oplossing aan te brengen, maar hebben ze gewoon onze steun of bevestiging nodig.
Kinderen hebben de gezonde behoefte hun eigen grenzen te leren kennen. Alleen zo kunnen ze vertrouwen krijgen in hun eigen vaardigheden èn in zichzelf. En ja, af en toe hoort ‘tegen de lamp lopen’ erbij! Zonder slechte ervaringen krijgen ze immers nooit een duidelijk beeld van wat ze wel of niet willen. Nochtans: in de huidige maatschappij is het meer dan ooit noodzakelijk dat onze kinderen uitgroeien tot volwassenen die op eigen benen kunnen staan en zelfstandig kunnen nadenken, weten wat ze willen, zelf beslissingen kunnen èn willen nemen en er verantwoordelijkheid over willen dragen. Ga dus best even na in welke situaties je je kind, hoe jong het nog is, verantwoordelijkheid kan geven, passend bij de leeftijd en ontwikkelingsfase.
Bertold Gunster, auteur van het boek ‘Lastige kinderen? Heb jij even geluk!’ omschreef het als volgt: “Lastig gedrag is een gevolg van het feit dat kinderen in opstand komen tegen een voor hun gevoel onnodige en vooral oneerlijke beknotting van hun gevoel van autonomie. Ze verzetten zich tegen de macht die een volwassene gebruikt (niet tegen de volwassene zelf!). Als kinderen zich in hun autonomie gezien en gewaardeerd weten, kunnen ze zich zelfstandig en verantwoordelijk gedragen!”
Je mag erop vertrouwen dat kinderen altijd hun eigen weg vinden, soms met een omweg (dat wèl),
maar daar leren ze alleen maar van!
Sta jij, misschien zonder dat je het beseft, ook altijd klaar met jouw oplossingen? Gaat jouw kind daarbij ook vaak in de aanval? Kijk eens… of je de situatie kan omkeren door je kind wat meer verantwoordelijkheid te geven, passend bij de leeftijd en ontwikkelingsfase. Los niet alles voor hem/haar op, maar laat ze in eerste instantie zelf even aan slag gaan.
Heb jij misschien hulp nodig bij dit onderwerp, neem dan vandaag nog contact met me op via 0494/43 22 10. Of overweeg eens een traject ‘Blije Gezinscoaching’: bij aanmelding in september 2014 geniet je een korting van €30.