Coaching voor kind en ouder

Verwijder stress

en spanningen in het gezin

 

Los jij misschien ook altijd alles voor je kind op?

In mijn vorig artikel beschreef ik hoe je een kind kan coachen naar meer ‘flexibeler denken’ door samen ‘in overleg’ te gaan. Aanvullend hierop wens ik je ditmaal iets meer over ‘verantwoordelijkheid geven’ vertellen, zijnde de mate waarin we onze kinderen ruimte geven zelf besluiten te nemen over hun eigen leven.

Bekijk even volgend voorbeeld:

Mijn zoontje kleurde op 4-jarige leeftijd een tekening van Bumba in. Hij was bezig met een potlood van ‘huidskleur’ het gezicht van Bumba in te kleuren toen hij plots boos en verdrietig werd. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. “Dat is verkeerd” riep hij boos en wees met zijn vingertje naar de ronde neus van Bumba. Ik zag dat hij met de potlood van ‘huidskleur’ even buiten de lijntjes had gekleurd, pàl in de neus van Bumba. Mijn onmiddellijke reactie was: “Oei, moet ik het uitgommen (want dat kon hij zelf nog niet)?” Maar door deze reactie werd hij alleen maar bozer. Vervolgens pakte ik een rode potlood en vroeg: “Zal ik dan de neus ‘rood’ inkleuren, dan zie je dat streepje niet meer?”. Zijn boosheid werd erger en hoe harder ik probeerde een oplossing aan te bieden, hoe meer zijn boosheid in agressiviteit ontaarde. Ons gesprek ging vervolgens over in een flinke ruzie: ‘ik’ raakte gefrustreerd omdat ik hem wilde helpen en hij geen voorstel van mij wilde aannemen, en ‘hij’ raakte meer gefrustreerd omdat wat ik aanbood niet dàt was wat hij wou.

Tot plots… ik inzicht kreeg in hetgeen ik aan het doen was. Ik probeerde al de hele tijd MIJN oplossingen aan mijn kind over te brengen. Ik besefte dat hij misschien NIET naar een oplossing vroeg maar eerder BEVESTIGING zocht van hetgeen hij geconstateerd had: de neus van Bumba was met een verkeerde kleur ingekleurd! Toen ik dit besefte zei ik vlug: “Ja, je hebt gelijk! Dat is verkeerd!”. Niet meer of niet minder en JA: als bij wonder stopte hij met wenen en schreeuwen, nam een rode potlood ter hand en kleurde prompt zèlf de neus van Bumba in…

 

WEBBEELD-FACE2FACE-LR-600x570Wij staan als ouders maar al te vaak met ‘onze’ oplossingen klaar. Nochtans is dat, hoe klein onze kinderen ook zijn, niet altijd nodig! Vaak willen kinderen nèt autonomie om zèlf een oplossing aan te brengen, maar hebben ze gewoon onze steun of bevestiging nodig.

Kinderen hebben de gezonde behoefte hun eigen grenzen te leren kennen. Alleen zo kunnen ze vertrouwen krijgen in hun eigen vaardigheden èn in zichzelf. En ja, af en toe hoort ‘tegen de lamp lopen’ erbij! Zonder slechte ervaringen krijgen ze immers nooit een duidelijk beeld van wat ze wel of niet willen. Nochtans: in de huidige maatschappij is het meer dan ooit noodzakelijk dat onze kinderen uitgroeien tot volwassenen die op eigen benen kunnen staan en zelfstandig kunnen nadenken, weten wat ze willen, zelf beslissingen kunnen èn willen nemen en er verantwoordelijkheid over willen dragen. Ga dus best even na in welke situaties je je kind, hoe jong het nog is, verantwoordelijkheid kan geven, passend bij de leeftijd en ontwikkelingsfase.

Bertold Gunster, auteur van het boek ‘Lastige kinderen? Heb jij even geluk!’ omschreef het als volgt: “Lastig gedrag is een gevolg van het feit dat kinderen in opstand komen tegen een voor hun gevoel onnodige en vooral oneerlijke beknotting van hun gevoel van autonomie. Ze verzetten zich tegen de macht die een volwassene gebruikt (niet tegen de volwassene zelf!). Als kinderen zich in hun autonomie gezien en gewaardeerd weten, kunnen ze zich zelfstandig en verantwoordelijk gedragen!”

Je mag erop vertrouwen dat kinderen altijd hun eigen weg vinden, soms met een omweg (dat wèl),

maar daar leren ze alleen maar van!

Sta jij, misschien zonder dat je het beseft, ook altijd klaar met jouw oplossingen? Gaat jouw kind daarbij ook vaak in de aanval? Kijk eens… of je de situatie kan omkeren door je kind wat meer verantwoordelijkheid te geven, passend bij de leeftijd en ontwikkelingsfase. Los niet alles voor hem/haar op, maar laat ze in eerste instantie zelf even aan slag gaan.

Heb jij misschien hulp nodig bij dit onderwerp, neem dan vandaag nog contact met me op via 0494/43 22 10. Of overweeg eens een traject ‘Blije Gezinscoaching’: bij aanmelding in september 2014 geniet je een korting van €30.

Hoe ga ik met mijn kind om dat voor het minste lijkt te ‘ontploffen’?

Herken jij dit?

  • Je zegt tegen je spelend kind ‘Doe je jas aan want we gaan winkelen!’ en je krijgt protest alom.
  • Je wilt jouw peuter de kleren aandoen en er volgt tegenstribbeling en geschreeuw.
  • Of je wilt het de tanden poetsen en het houdt de lippen stijf op elkaar en begint in het rond te slaan.
  • Je wilt dat je kind zijn bord leeg eet voordat het zijn ijsje krijgt maar het eist al na enkele happen met veel vertier zijn dessertje op.

We kennen allemaal wel situaties waarin onze kinderen op onze vragen reageren met gezeur, geween, tegenstribbeling of zelfs agressief gedrag.

Deze situaties kunnen je als ouder zwaar op je gemoed wegen. Je relatie met je kind verzuurt èn deze ruzies vormen een zware belemmering voor jouw dagelijkse bezigheden. Je verliest immers kostbare tijd. Je wilt verder met jouw eigen activiteiten want er moet nog veel gebeuren, maar je wordt telkens tegengehouden door je tegenstribbelend kind. ‘Wat een moeilijk kind’ zeggen we dan gemakkelijk, ‘het wilt niet luisteren’… Is dat zo? Misschien heb je gewoon een ‘inflexibel kind’.

Bij inflexibele kinderen kunnen kleine wijzigingen in de dagstructuur of in zaken waar ze op gerekend hebben een ‘trigger’ vormen voor explosief (agressief) gedrag. Dit heeft dan niets te maken met ‘niet willen luisteren’ of ‘je zin willen doordrijven’. Deze kinderen hebben gewoonweg moeite om met veranderingen en frustraties om te gaan. Het is voor hen moeilijk om flexibel op situaties te reageren waardoor het ontaart in ‘een kortsluiting’ bij het kind.

 

Gelukkig kan je de ‘ontploffingen’ van je kind zelfs op korte termijn tot een mimimum herleiden. Leer jouw kind op volgende manier te gaan benaderen.

1. Start met de situatie te optimaliseren zodat het kind minder vaak tegen prikkels aanloopt waar het problemen mee heeft. Dit kan inhouden dat je als ouders (een tijdje) minder grenzen gaat stellen. Zoek manieren om beter aan te sluiten bij de behoefte en ontwikkeling van het kind.

  •     Reageer empathisch: Bv. vertel je kind dat je begrijpt dat het fijn aan het spelen is en dat het misschien niet dadelijk met zijn spel kan stoppen.
  •     Definiëer het probleem: Verduidelijk jouw behoefte/doel. Bv. we moeten gaan winkelen anders hebben we straks geen eten in huis.
  •     Nodig het kind uit mee te denken over een oplossing: Overleg met je kind, nadat je jouw beweegredenen hebt duidelijk gemaakt, hoe jullie tot een plan kunnen komen dat tegemoet komt aan beider wensen. Bv. Binnen hoeveel minuutjes gaan we de piama aandoen, wanneer denk je een pauze te kunnen inlassen in je spel…

Zo kom je in een positie waarin het kind ‘ ruimte’ heeft om SAMEN de verandering te overwegen en te verwerken. De ‘kortsluitingen’ bij je kind èn de voor jou ‘onplezierige’ momenten kunnen op deze manier snel verminderen.

2. Door het kind een tijdlang op deze manier te gaan benaderen vergroot de vaardigheid van je kind om flexibeler om te gaan met prikkels. Ze leren zo immers de voor- en nadelen van meerdere toekomstscenario’s te overwegen.

 

Kortom: Door SAMEN na te denken over VERSCHILLENDE oplossingen leren kinderen flexibel denken.

Inflexibele kinderen gedragen zich niet agressief om hun zin door te drijven, ze ‘ontploffen’ eerder omdat ze niet met frustraties en plotse veranderingen kunnen omgaan. Het coachen van zo’n kind naar ‘meer flexibel denken’ biedt verlichting in de probleemsituaties, zowel voor het kind àls voor de ouder.

 

Heb jij een kind dat boos of agressief wordt bij de minste verandering in de dagstructuur of andere zaken waar het op gerekend had? Ik kan jouw kind coachen naar ‘meer flexibel denken’ waardoor de situaties waarin deze problemen voorkomen worden verlicht.

Neem vandaag nog contact op via 0494/43 22 10 en ik geef jou als ouder handvaten hoe je met dergelijke ‘ontploffingen’ van je kind kan omgaan zodat de rust in huis snel weerkeert.

Ik durfde naar mijn kind te kijken… en zijn probleem verdween als sneeuw voor de zon! Ook jij kan dat bereiken!

De boodschap die mijn zoon voor mijn eigen leven liet zien…

Mijn zoon sliep de nacht door, tot dit plots veranderde toen hij 4 maanden oud werd. Nachten heb ik bij hem gewaakt, keer op keer probeerde ik hem weer slapen te leggen, elke nacht weer die ‘struggle’, uren van geween… Allerlei methodes aangeraden door diverse instanties en dokters heb ik uitgeprobeerd. En gelukkig: DAT HIELP!… toch voor eventjes… Keer op keer vervielen we terug in het oude patroon van 3 à 4 keer opstaan per nacht, wat uiteindelijk leidde tot oververmoeidheid. Ik ging eraan onderdoor…

Radeloos ben ik geweest. Machteloos. Boos. Volledig op… Ik wist het even niet meer! Alle goedbedoelde adviezen volgde ik op. Dokters bevolen me kordater op te treden. Dat probeerde ik maar mijn hart bloedde. Het voelde niet goed voor mij. Niets in mij begreep op dat moment dat achter het onaangenaam gedrag van mijn zoon een diepere boodschap verscholen zat.

media_395_179118_w90011-600x899Als bij toeval stuitte ik op het boek ‘Het Fluisterkind®’ van Janita Venema, waarin ze vertelt over haar jonge zoon die als een oud, ziek en serieus mannetjes overkwam. Een kind van die leeftijd behoorde nochtans ‘speels’ te zijn. Nadat ze haar eigen verhaal over haar zoon op papier zette herkende ze plots zichzelf in haar neergeschreven verhaal: hij spiegelde haar! Zo ontwikkelde ze de PresentChild® Methode.

logo-presentchild1-1024x332Geïnspireerd door dit boek startte ik aan de training tot Kindertolk via voornoemde methode. Bij het ‘vertalen’ van mijn verhaal over mijn eigen zoon naar mijn eigen leven toe kwam plots een zeer duidelijke, liefdevolle boodschap naar boven. Na een burn-out en verscheidene jaren van twijfel welke weg ik beroepsmatig diende uit te gaan, stond daar plots de boodschap van mijn zoon: Mama mocht meer vanuit het gevoel gaan handelen en moest niet zo vastzitten in haar denken, meer naar haar gevoel luisteren en van daaruit ook echt ‘volhouden’ voor wat voor haar echt belangrijk was in het leven. Als bij toverslag begreep ik dat het hier ging over de ‘carrièreswitch’ die ik niet durfde te maken!

Geraakt door de boodschap van mijn kind besloot ik ‘eindelijk’, ondanks de kritieken van anderen, te gaan voor mijn eigen droom: het uitbouwen van een eigen praktijk. Op enkele dagen tijd merkte ik heel wat vooruitgang bij mijn zoon. Na 3 weken sliep hij plots volledig door! EINDELIJK! 4 jaren had het beslag van mij genomen! Maar we waren er eindelijk: ik durfde naar hem te kijken en ik begreep wat hij me duidelijk wilde maken. Door het krijgen van het juiste inzicht veranderde hij verwonderlijk onmiddellijk mee… 

Dankjewel mijn lieve zoon voor jouw geschenk! Het bracht me een gelukkiger, minder stressvol leven. En het leuke is: Ik zie aan de vooruitgang van mijn kinderen of het goed met me gaat, want zij laten het me overduidelijk zien!

Heeft jouw kind het moeilijk, gedraagt het zich onaangenaam of is het vaak ziek… Durf naar je kind te kijken en ontdek wat jouw kind over jouw leven vertelt. Ga aan de slag met dit nieuwe inzicht en je zal merken dat jouw kind al snel positief mee evolueert.

Heb jij een kind met een gedrag- of communicatieprobleem, een ontwikkelingsachterstand of vaak terugkerende lichamelijke klacht? Ik help jou als Gecertificeerde Kindertolk® naar een ‘oplossing vanuit de kern’ voor jouw situatie. Ik ontcijfer voor jou de boodschap van jouw kind voor jouw leven en daarmee HELP JIJ ALS OUDER JOUW KIND!

Hoe kan ik beter omgaan met de emoties van mijn kind?

We onderscheiden 6 basisemoties namelijk vreugde, verdriet, woede, angst, verbazing en afschuw. Deze emoties worden basisemoties genoemd omdat de gezichtsuitdrukkingen die mensen bij deze emoties laten zien universeel lijken te zijn. Ze zijn overal ter wereld hetzelfde. In de omgang met kinderen worden emoties vaak herleid tot de zogenaamde 4 B’s (blij, boos, bang, bedroefd) aangezien deze door kinderen gemakkelijker herkenbaar zijn.

Emoties bestaan om onze overlevingskansen te vergroten: ze zorgen er voor dat we in beweging komen of bewogen worden en ze helpen ons om met anderen te communiceren.

Veel ouders zijn bang voor de emoties van hun kind en remmen ze af. Als ouder speel je nochtans een grote rol in het leren voelen, benoemen en uiten van gevoelens. Toch staan we hier vaak ‘weigerachtig’ tegenover, want zo hebben we het meestal zelf niet van thuis uit meegekregen.

Als onze kinderen hun emoties uiten vinden we dat vaak lastig. We willen dat het zo snel mogelijk ophoudt. We gaan het ontkennen (het is toch zo erg niet, je moet daarvoor niet wenen) of we stoppen ons kind gauw een ‘zoethoudertje’ in de hand in de vorm van snoep of een andere afleider. Daardoor gaan de emoties echter niet weg maar vervormen. Ze kunnen dan via een andere manier weer naar boven komen.

Als het kind zich niet van de lading heeft kunnen ontdoen zetten emoties zich vast in het lichaam en kunnen klachten ontstaan zoals bedplassen, woedeaanvallen, buikpijn, hoofdpijn, …

Een kind dat zijn emoties niet mag uiten gaat zijn emoties meer en meer onderdrukken, waardoor de druk ‘op de emotionele ketel’ zo groot wordt dat de emotie een andere weg moet vinden om zichzelf te uiten. Er volgt dan gedrag waar het kind geen controle meer over heeft.

 

Welke rol heb ik als ouder als mijn kind zijn emoties uit?

De 4 B’s: blij, bedroefd, boos en bang.

De 4 B’s: blij, bedroefd, boos en bang.

In plaats van de emoties van onze kinderen te gaan afremmen, kunnen wij het kind toestaan te voelen wat het voelt. Daarvoor dienen we er gewoon voor ons kind te zijn, zònder oordeel, zodat het bij het gevoel kan blijven. Het mag er zijn; het kind mag deze emotie er gewoon bijnemen.

Erken als ouder vervolgens deze emotie door het te benoemen: je bent boos hé, … Daarbij kan je bij een jong kind rekening houden met de voor hen gemakkelijk herkenbare 4 B’s (blij, boos, bang, bedroefd). Misschien vraagt het wat oefening om het kind aan te leren dat er verschillende emoties zijn, waardoor het deze gemakkelijker kan gaan benoemen. Een tekening met gezichtjes die de 4 emoties weergeven kan hierbij bruikbaar zijn.

Laat het kind zeggen wat het voelt, en accepteer dat als ‘zijn/haar waarheid’. Ga daar als ouder geen oordeel over vellen. Pas als het kind erkend wordt in zijn gevoel, dat het weet dat de emotie er mag zijn, komt er ruimte om naar oplossingen te kijken.

Het is ook pas achteraf dat er ruimte kan ontstaan om je kind het anders te laten zien mocht dat nodig zijn, maar in eerste instantie is het van belang het gevoel bij het kind toe te laten.

De manier waarop emoties geuit worden.

Waar je als ouder wèl vat op hebt of kan op toezien is dat jouw kind zijn emoties op een ‘gezonde’ manier leert te uiten. Een kind dat zijn woede uit door op zijn broertje te kloppen kan natuurlijk niet; dat is een ‘ongezonde’ manier van uiten. Maar datzelfde kind zijn boosheid op zijn kamer laten uitwerken door bv. op zijn hoofdkussen te kloppen, kan natuurlijk wel…

 

Als ouder kan je je kind helpen de emotionele lading kwijt te raken door er gewoon te zijn voor je kind, zònder oordeel, en de emotie te benoemen.

Je kan je kind leren dat boosheid, verdriet… er mag zijn, maar dat niet alle manieren van emoties uiten geaccepteerd zijn en dat het dient te leren zijn emoties op een ‘gezonde’ manier te gaan uiten.